Door: Carola Sprangers, vrijwilligster en assistent coach
Op vrijdag 1 december was het dan eindelijk zo ver. De mannen van Waalwijk 1 gaan op weg naar een vriendschappelijk toernooi in Griekenland. Om 8 uur verzamelen we (Adriaan, Joost, Marcel, Arnold, Pascal, William, Kim en Carola) in Den Bosch. Iedereen is mooi op tijd en we vertrekken met 2 auto’s richting Düsseldorf. In Düsseldorf aangekomen moesten we een stukje achteruit rijden. Op zich geen probleem al kostte het deze keer wel een zij-spiegel. We waren ruim op tijd aanwezig op het vliegveld. We hebben daar op ons gemak nog wat gegeten en gedronken, waarna we naar de gate gingen om te boarden.
De vlucht begon onstuimig. Er was veel wind met het opstijgen en het vliegtuig ging goed op en neer. En dan hebben we het nog niet gehad over de geur in het vliegtuig, wat later ons eten bleek te zijn.. Halverwege de vlucht wordt onze coach William niet goed. In het gangpad zakt hij in elkaar. Er wordt gevraagd of er een dokter aan boord is en gelukkig steken 2 mensen hun hand op. Hij ziet er erg slecht uit. De 2 doktoren zorgen er voor dat hij weer bij komt en na 10 minuten horen en zien we gelukkig weer een lach van onze coach. Wat een opluchting! De rest van de vlucht voelt hij zich verre van optimaal. De turbulentie tijdens het dalen was weer erg heftig, het vliegtuig ging alle kanten op. Toen we veilig geland waren is William nog even onderzocht op het vliegveld. Alle testen waren goed en hij voelde zich inmiddels iets beter, dus kon hij gelukkig gewoon mee naar het hotel om even bij te komen van deze ‘onvergetelijke’ vlucht.
Het hotel is netjes. De kamers zijn prima en het uitzicht op zee vanaf de balkons is prachtig. Wel jammer dat er een levensgrote kerstman (pop) onder het balkon steeds een serenade afspeelt van de meest verschrikkelijke kerstnummers.. We nemen allemaal even de tijd om te relaxen, de een
rust in bed, de ander in de bar en er gaan er nog een paar boodschappen doen. Om 20.00 uur verzamelen we om te eten in het restaurant van het hotel. Ongelooflijk maar onze ober heeft acht jaar in Waalwijk gewerkt!
Het eten was perfect, zoals Arnold dat zou zeggen. Carola sprong bijna op de tafel van blijdschap toen ze zag wat er op het menu stond; kip met friet! Na het eten hebben we even langs het strand gewandeld op zoek naar een pagotó (ijsje). Want van een toetje hebben ze hier nog nooit gehoord.
Uiteindelijk vonden we het ijs bij een bakkerij, die om 21.30 uur nog open was. Op de terugweg hebben Joost en Marcel nog een kijkje genomen op de pier en bij terugkomst in het hotel ging de ene helft naar bed en de andere helft nog wat drinken in de bar. Na een tijdje schoof de coach van Griekenland bij ons aan en met nog een paar laatste tips gaat ook de rest van de delegatie van Waalwijk richting hotelkamer.
De wekker gaat vroeg… Na het ontbijt vertrekken we naar de sporthal. Nou ja, sporthal is een groot woord. Het is meer een loods met houten vloer, de regen tikt zachtjes op het dak en de wc’s zonder wc papier zaten al onder de smerigheid. De kleedkamers waren een bouwval en het granol kwam van de muur. De douche werd gebruikt voor opslag van bouw materialen. We vallen van de ene verbazing in de andere. Maar toch mag dit alles de pret niet drukken.
Onze eerste tegenstander is het Griekse lokale team, waar de Griekse coach ons gisteren nog voor gewaarschuwd heeft: ’they play very well’. We beginnen de wedstrijd met een achterstand. Maar na een achterstand van 3-5 vechten we ons terug en bij rust is het 9-7 in ons voordeel. We proberen het vast te houden en ze komen nog dichterbij 11-10 in ons voordeel. Daarna gaat het vlug. We scoren de ene na de andere goal en nog voor het eindsignaal is de wedstrijd beslist in ons voordeel: 20-10. Wauw wat zijn we trots. We weten dat we nog twee zware tegenstanders krijgen in de poule. Een goed Russisch team wat Hongarije verslagen heeft, en het nationale team van Hongarije dat internationaal op hoog niveau speelt. Op papier twee onhaalbare wedstrijden, maar je weet nooit hoe een goalballetje kan rollen. De tweede wedstrijd tegen de Russen verliezen we, en we besluiten onze krachten te sparen en niet alles te geven zodat we nog wat energie
overhouden voor de wedstrijd tegen de Hongaren. Net voor onze wedstrijd begon het keihard te regenen, door de bouw van de sporthal (lees loods), is er een oorverdovend lawaai in de hal. In overleg met de scheidsrechters moet het spel doorgaan, ze kunnen in verband met het schema de
wedstrijd niet staken en we moeten beginnen. Binnen 3 minuten staan we 0-5 achter. Ze gooien alleen snelle strakke ballen die met deze regenval niet te horen zijn. We krijgen in de eerste helft drie penalty’s mee, waarvan we er maar één weten te scoren. We gaan de rust in met een 2-7 achterstand. De tweede helft is de regen wat rustiger en we herpakken ons goed, maar de achterstand bleek te groot en we verliezen de wedstrijd met 5-10. Dit betekend dat we morgen om 10.00 uur spelen om de 5e en 6e plaats tegen Posmoskovie (Rusland). In dit team zit voor verschillende van ons team een oude bekende. In Moldavië hebben we kennis gemaakt met Conrad, deze Pool speelt dit toernooi mee in het Russische team. Dus we verwachten een zware, spannende wedstrijd morgen.
Terug in het hotel zijn de spelers eerst gaan douchen en daarna hadden we nog even tijd om te epibreren voordat we pas na 21.00 uur aan konden sluiten bij het diner. Een koolsalade met tzatziki en saté stokjes (zonder saus) met friet. Na het eten zijn de meeste nog wat gaan drinken in de bar. Na een kort nachtje moesten we op tijd ontbijten. Om 10.00 uur stond onze laatste
wedstrijd op het programma. We beginnen moeizaam en we gaan de rust in met een 8-3 achterstand.
We herpakken ons goed, de Russen worden moe. Joost valt fantastisch in en uiteindelijk is de winst voor de Russen met 12-8 (dus de 2e helft 5-4 in ons voordeel). Na de ‘medal-ceremonie’ kregen wij ook nog een bewijs van deelname en een medaille. Erg leuk als aandenken.
We zijn toen terug gebracht naar het hotel. Marcel en Joost hebben nog een duik genomen in de zee en de rest heeft zich op de kamers opgefrist omdat de verbouwing in de sporthal nog steeds op een laag pitje stond. We hebben een wandeling gemaakt over de boulevard en hebben heerlijk op het terras wat gedronken. Op het terras komen we onze Waalwijkse ober tegen, en we vragen waar we goed en voor Arnold veel kunnen eten. Hij vertelt het ons, maar wij kunnen geen Grieks lezen komen we later achter. Gelukkig hebben we zelf een leuke taverne gevonden. We eten en drinken daar volop en rekenen voor 8 personen 80 euro af. We vragen ons af of dat wel klopt, maar het blijkt toch echt zo te zijn. We vragen onze gastheer naar een leuke bar en hij verwijst ons naar café Joy. Daar drinken de meeste nog wat. Het is een gezellige avond met een gezellige barvrouw en vele pullen bier. Het toernooi is immers voorbij, tijd voor ontspanning. We besluiten rond 2 uur dat het toch tijd is om naar het hotel te gaan, want het ontbijt wordt om 7 uur geserveerd en om 8 uur staat de taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Arnold gaat met de lift naar de 2e verdieping, maar als hij boven is blijft hij tussen de deur vast zitten. Gelukkig weten we hem te bevrijden. En kan iedereen toch met een gerust hart gaan slapen. De volgende morgen voelt niet iedereen zich topfit. Na het ontbijt meteen de taxi in richting het
vliegveld. Ik vraag me af hoe deze vlucht gaat verlopen.. Deze vraag blijkt gegrond. Maar dat vragen jullie de heren zelf maar. We landen veilig in Düsseldorf en rijden onderweg naar huis nog even langs de MacDonalds. Het was een top weekend. We zijn weer veel mooie verhalen en ervaringen rijker!